tekst: Damir Mađarić; reditelj, dramaturg i scenograf: Samo S. Strelec; kostimografi: Tončica Knez, Kristina Tokić i Mario Tomašević; scenski pokret: Maja Huber; izbor muzike: Igor Golub; dizajner svetla: Tomislav Kobia; dizajner videa: Josip Grizbaher; lutkarski tehnolog: Tončica Knez; produkcija: Hrvatsko narodno kazalište Osijek (Hrvatska)
igraju: Antonio Jakupčević, Vladimir Tintor, Anita Šmit, Ivana Gudelj Tešija, Selma Mehić, Ivan Ćaćić, Matija Kačan, Petra B. Blašković, Mario Rade, Ljiljana Krička Mitrović, Davor Panić, Duško Modrinić, Armin Ćatić, Lino Brozić, Ivan Simon, Vjekoslav Janković, Jasna Odorčić, Aljoša Čepl, Matea Grabić Ćaćić, Antonija Pintarić, Ivana Soldo Čabraja; Lari, Roko (animatori): Maja Lučić, Andrija Krištof, Toni Leaković, Nikola Radoš
Druga predstava u međunarodnoj selekciji “Krugovi” i druga po redu izvođenja u šestom danu Pozorja, na velikoj sceni “Jovan Đorđević” Srpskog narodnog pozorišta nas je vratila tokovima koji većinski obeležavaju ovogodišnji festival. Hrvatsko narodno kazalište iz Osijeka je nastupilo sa dramatizacijom romana “Dječak koji je govorio Bogu” Damira Mađarića, dramatizacija, scenografija i režija Samo Strelec koji se bavi zločinima i holokaustom iz drugog svetskog rata. Reditelj uvodi više različitih planova i korsti se raznim teatarskim tehnkama koje baš i nemaju puno veze niti imaju neka posebna dramturška opravdanja ali bi nam nabrajanje svih odzelo previše prostora i vremena za ovako informativni prikaz. Pomenućemo samo najbitnije, priča o problemu kreativne blokade savremenog pisca i ispraćanja njegove porodice na godišnji odmor da bi on ostao sam i mogao da se posveti pisanju novog romana je šablonska, preduga previše rabljena u odnosu na straviogčne događaje koji se opisuju. Uvođenje lutki, u prvom delu predstave, sa sve animatorima u ulogama kućnih ljubimaca psa i mačke koji nemaju nikakav uticaj na dalji tok radnje je u najmanju ruku suvišna i nepotrebna. Postavljanje upaljenog televizora sa programima sportskih kanala uz opravdanje ako glumci nisu dobri na sceni da publika ima šta gleda tokom trajanja predatave je čini se čak i uvredljiva ne samo za publiku nego i same glumce. Publika da je htela da gleda sportske događaje a ovih dana ih ima u izobilju sigurno ne bi došla u pozorište nego bi ostala kući.
No vratimo se viđenom na sceni, priču vodi pomenuti pisac, u tumačenju Vladimira Tintora, novosađanina, jednog o kvalitetnijih đaka novosadske škole glume, već nekoliko godina prvaka Osiječkog HNK, kome je dodan alterego, u vidu već viđenih crnog i belog anđela, sa kojima često bez posebno bitnih razloga raspravlja o samom romanu čiju scensku verziju imamo priliku da gledamo. Tintor se prilično dobro nosi sa različitim nesuvlostima recimo da pored mobilnog telefona koji koristi za komunikaciji sa odsutnom porodicom i savremenog TV-a sa kablovskim programima za svoje stvaralaštvo koristi preostorijsku pisaću mašinu/stroj, marke „Biser“.
Možda nije korektno ali moramo da kažemo da cela priča neodoljivo potseća na predstavu „Semper idem“, somborskog pozorišta, (dramatizacija romana Đorđa Lebovića) koja je na prethodnom Pozorju bila među najboljim, čije izvođenje traje najmanje duplo duže ali je mnogo dinamičnija i čini se mnogo brže protekla nego nekih dvaipo sata koliko traje ova osiječka.
Jedna od retkih svetlih tačaka u ovoj beskrajno rzavučenoj priči je Antonio Jakupčević, u ulozi trinaestogodišnjeg dečaka Emanuela, oko čijeg životopisa se vrti ova priča, koji svojim izgledom uopšte ne liči na dečaka ali svojom glumačkom snagom sa lakoćom preskače tu barijeru. Takođe moramo da istaknemo do prave priče, vrlo potresnih i efektnih scena dolazimo pri samom kraju kada na scenu stupa Armin Ćatić u ulozi SS-ovca Oto Mola, navodnog ljubitelja pozorišta, kome se suprostavlja dječak koji nam poručuje da se jedino kroz umetnost može zaustaviti zlo, što vrlo često nema neko posebno utemeljenje u realnosti. Sve u svemu čini se da se ceo anasmbl osiječkog HNK, tokom ove predstave, preko dva sata zagreva da bi u poslednjih pola sata, prekrili upaljeni televizor i pokazali šta zaista mogu da urade na sceni.
You must be logged in to post a comment.