Tribina „Istorijski značaj elibertacije Novog Sada 1748. godine” održana je u utorak 30. januara u Klubu „Tribina mladih” Kulturnog centra Novog Sada. Autor i predavač bio je dr Miloš Savin, istoričar.
Savin je na početku tribine podsetio da je Novi Sad današnji naziv dobio 1. februara 1748. godine, kada je postao slobodan kraljevski grad u austrijskom carstvu. Proces sticanja slobode od feudalnih i vojnih organa bio je težak i trnovit. Posebno svetlo na ovaj proces baca činjenica da je Novi Sad stekao autonomiju političkim putem, bez prolivene krvi.
Iz pisanih dokumenata saznajemo da je Novi Sad dobio ime 1768. godine. Te godine u carskoj povelji nazvan je „Neoplanta”, s pravom da se ovaj naziv sa latinskog prevede na sve jezike. Na srpski je to prevedeno kao „Novi sad”, „Novi zasad” ili „Nova plantaža”.
Savin je ukazao i na daleki istorijat Petrovaradina. Početkom 13. veka mađarski kralj je oduzeo Petrovaradin od jednog lokalnog feudalca zbog učešća u jednom ubistvu. Kralj je odlučio da ovamo preseli sveštenstvo iz nekih francuskih manastira i od tada počinje razvoj Petrovaradina od kojeg će kasnije zavisiti i razvoj Novog Sada.
Krajem 17. veka kod Novog Sada počinje izgradnja šanca, odnosno Mostobrana, koji je imao za cilj da naseobinu odbrani od zavojevača i spreči njihov prelazak na sremsku stranu. Posle sklapanja Karlovačkog mira, u Novi Sad, u kojem je tada bilo oko 40 kuća, dolazi 215 graničarskih porodica i deo naselja prelazi u nadležnost srpskog kapetana. U narednim godinama preseljeno je u Novi Sad i jedno čitavo mesto ‒ Almaš (između Srbobrana i Temerina), jer su žitelji bili nezadovoljni odnosom tadašnjih ugarskih feudalnih vlasti. Taj deo grada danas se zove Almaški kraj ili Podbara.
Novi Sad je ubrzo postao neka vrsta bescarinske zone, bio je nadaleko glavno čvorište za trgovinu, pa su ugarske vlasti pokušale da spreče trgovinu sa Turcima. Godine 1867. dolazi do dogovora Srba i Nemaca s ciljem da grad polaže račune isključivo caru i da se razvija trgovina. Oni se dogovaraju i da otkupe status slobodnog kraljevskog grada.
Delegacija Novog Sada tim povodom otišla je u Beč da uzme kredit kojim bi otkupili svoju slobodu. Srbe je privilegija na kraju koštala 95.000 srebrnih forinti, jer su morali da potroše 15.000 forinti kako bi uspeli da stupe u kontakt sa najužim caričinim poverenicima i sa njom lično.
Srbi u Novom Sadu bili su dobri trgovci i zanatlije, ali u svojim redovima nisu imali pravnike. To je bio ozbiljan problem, jer su pravne poslove vodili Nemci. Stoga se, početkom i sredinom 18. veka, u Novom Sadu školovalo veoma mnogo advokata, kako bi što veći broj ljudi bilo vično pravu.