Opovo je središte najmanje opštine u Vojvodine (pripadaju joj i
Sefkerin, Sakule i Baranda), nalazi se u južnom delu Vojvodine, a u Banatu, takoreći na sred-srede puta Pančevo-Zrenjanin, i obrnuto.
Prema poslednjem popisu, u selu ima jedva pet hiljada duša.
Na prostoru današnjeg Opova nekada su postojala dva naselja: Opovo i Želj. Nalazila su se jedno drugom u neposrednoj blizini, na levoj obali Tamiša. Međutim, Tamiš ih je svake godine plavio, pa su morala biti preseljena. Opovo je bilo između sadašnje crkve i tamiškog mosta, a Želj u Selištu, oko dva kilometra istočno, prema Sefkerinu.
Želj je u knjige ubeležen već 1334. godine, dok se Opovo pominje tek 1672. godine. Što ne znači, naravno, da nije postojalo i ranije. Ali, već 1723. Želj se sasvim gubi u istorijskom zaboravu.
Ali nije zaboravljeno kako je Opovo dobilo ime.
Priča kaže da je Tamiš bio najopasniji s proleća, kad počnu da se tope snegovi na njegovom izvorištu. Plavio je tada njive i kuće, odnosio marvu i letinu, a malo koja godina je prošla bez ljudskih žrtava. Tako je jednog proleća, za vreme poplave, nestala i lepa Pava, jedinica u majke i očeva mezimica. Nesrećni roditelji su danima odlazili na obalu Tamiša i dozivali kćerku vičući: “O, Pavo! O, Pavo!” Po tome je celo selo dobilo ime, a vremenom se “a” promenilo u “o” i tako nastade ime Opovo.
Za vreme vladavine Turaka Opovo i Želj pripadaju Pančevačkoj nahiji i istoimenom sandžaku. Posle 1716. Opovo spada u Pančevački dištrikt, pola veka kasnije je zavojačeno i uključeno u XII nemačko-banatsku regimentu. Polovinom XVIII veka došlo je do premeštaja naselja na sadašnje mesto. Istočna polovina sela zvala se Želj, a njeni Žitelji-Željci, dok se zapadna polovina zvala Kaljuga, a njeni žitelji Kaljužanci.
Rimokatolici su počeli da se naseljavaju 1766. i ceo naredni vek Opovo je jedinstveno u celom Banatu po svom brzom razvoju. Osim zemljoradnika (paora), kojih je bilo najviše, u Opovu se u beleškama iz 1768. pominju i brojne zanatlije, trgovci, oficiri, pa i carinici (Opovo je tada bilo pogranično mesto). Imalo je i tri parohije, dve pravoslavne i jednu rimokatoličku. Postojale su dve škole, srpska i nemačka.
Za razvitak naselja presudne su bile saobracajne prilike. Rečni plovni putevi (Dunav i Begej), koji su u vreme naseljavanja Vojvodine (XVIII vek) bili izuzetno važni, mimoilaze ovo područje. Najbliža železnicka stanica je u Perlezu, udaljena od Opova 20 kilometara. Magistralni putevi, kojima se u novije vreme odvija veći deo saobraćaja, ne prolaze preko opovačke teritorije. Put Beograd-Zrenjanin-Kikinda ide uz zapadnu granicu opštine, a veza s njim su tri mosta preko Tamiša.
Put Beograd-Vršac-Temišvar je dvadesetak kilometara južnije, a s njim je povezan drumom koji vodi od Opova do Pančeva.
Može biti da je upravo zbog te prirodne (?) izolovanosti Opovo ostalo gotovo zaboravljeno. Mirni Banaćani se zbog toga mnogo ne bune. Samo se, ispod brkova, smeškaju kad vide da se u njihovo selo, u stare i napuštene kuće od naboja, useljavaju neki “građani”, iz Beograda ponajviše, koji tu traže mir i idiličnost nekadašnjih vremena.
Iz knjige „Egzotična Vojvodina“, autorke Sonje Jovanović.